Ana Caramés Rodríguez
LOLITA
Esta é a historia de Dolores, máis coñecida no barrio coma "Lolita". Dolores é unha muller de 67 anos que dende os seus 11 anos, aprendeu a vivir nun mundo de homes, machista, e a traballar sendo ama de casa. Ela foi criada polo seu pai, quen se fixo cargo dela despois da morte da sua nai, e cos seus tres irmáns, cos cales ela nunca mantivo unha boa relación. E asi foi como, dende cativa, aprendeu a quedar soa traballando na casa, mentres os homes traballaban todo o dia para levar os cartos a casa.
Con tan só 18 anos, Dolores casou cun home do cal ela namorara dende fai anos. Pero ela, tivo a mala sorte de casar cun home o cal verdadeiramente non coñecia. Un home sometedor e maltratador. Un dia, xa cansa dos seus maltratos, acudiu ao seu pai, o cal fixo todo o posible por evitar o seu divorcio, según el, polo benestar da sua neta, a cal nacera no seu primer ano de matrimonio. A pesar da sua oposición, Lolita, divorciouse do seu esposo aos seus 34 anos, o que conlevou o distanzamento co seu pai definitivamente.
Seis anos despois, namorouse dun pescador humilde, traballador e moi carñoso, o cal puido ser o marido perfecto de non ser polo rechazo a súa filla, posto ser producto do seu primer matrimonio. Isto provocou que a sua filla distanzárase dela e que debido ao seu enoxo separárase do seu pescador definitivamente, ou iso intentou. Cando ela lle informou a sua decisión o seu enfado foi tanto, que reteneuna encontra da sua voluntade e de novo, tivo que pasar por un espantoso maltrato. Pero ista vez, noi foi coma a primeira, os seus maltrátos fixéronlle secolas, entre elas, a perda do seu oido esquerdo, debido aos seus continuos golpes. Lola, aos seus 46 anos quedou viuda, e liberada porfín coa satisfacción de non volver a vivir sometida por ninguén.
Despois duns anos, rematou completamente soa ,e traballando como limpadora nun orfanato, o que provocou o cariño de todos os rapaces e oapodo de avoa Loliña por pare deles. Tamén fi´xose colavoradora da asociación a axuda as mulleres con maltrato de xénero, tratando de levarlles comida, apoio, consello e cariño a cada unha das pacientes. Porque a pesar dos seus baixos recursos económicos, e a sua discapacidade, propúxose gañarse a vida como avoa de centos de nenos,e nai e centos de mulleres que están a sufrir o mesmo ca ela.
E asi foi como me decatei, de que a irmá, da veciña, da prima da amiga da miña avoa, é unha das maiores superheroinas que xamais coñecín.
