Todos os anos ían pasar a Noitevella a caso dos tios. Chegaron e puxeronse a cear. Cando acabaron, as uvas non se encontraban por ningures.
Escoitabanse uns sollozos do alto da árbore era un trasniño pequeniño. Eles preguntáranlle polos seus sollozos. El dixo que estaba triste porque estaba só.
A familia se lle ocorreu unha idea: que formase parte da sua familia e non volveria a estar só. El pensou uns minutos e aceptou.
Preguntaronlle polas uvas e el explicou que as escondera para que lle fixeran caso. Fixo maxia e agradeceron a aparición das uvas.
Erik Soriano Seoane 2ºESO-C
